Από τότε που εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Ντόναλντ Τραμπ έχει κάνει πράξη, σχεδόν όλα όσα η κλασική οικονομική σοφία θεωρεί ως «αιρετικά».
Έθεσε εμπορικούς φραγμούς και πυροδότησε αβεβαιότητα με απειλές για περαιτέρω δασμολογικές επιβαρύνσεις. Έχει εκβιάσει ιδιωτικές επιχειρήσεις. Έχει χαλαρώσει τα πρότυπα που με σύνεση είχαν θεσπιστεί για τις τράπεζες. Έχει επανειλημμένα επιτεθεί στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Αμερικής για την πολιτική της, όταν αυτή δεν του αρέσει. Αυξάνει το έλλειμμα του προϋπολογισμού ακόμη και όταν η οικονομία πλησιάζει την πλήρη παραγωγική ικανότητα.
Στη λίστα “Τι να αποφύγετε” των υπεύθυνων χάραξης πολιτικής, ο Τραμπ τσεκάρει πολύ περισσότερα κουτάκια από όσα οποιοσδήποτε άλλος μεταπολεμικός πρόεδρος των ΗΠΑ.
Και όμως, η χρονικά μεγαλύτερη επέκταση της αμερικανικής οικονομίας, συνεχίζεται.
Ο πληθωρισμός είναι χαμηλός και σταθερός. Η ανεργία είναι σε χαμηλά 50ετίας. Το ποσοστό ανεργίας των Αφροαμερικανών είναι το χαμηλότερο που καταγράφηκε ποτέ. Οι εργαζόμενοι που εγκατέλειψαν την αγορά εργασίας επιστρέφουν και βρίσκουν θέσεις εργασίας. Και οι κατώτατοι μισθοί αυξάνονται τώρα κατά 4% ετησίως, αρκετά πιο γρήγορα από τον μέσο όρο. Σε έναν κατάλογο οικονομικών επιθυμιών των Αμερικανών ψηφοφόρων, ο Τραμπ κλικάρει περισσότερα κουτάκια από τους περισσότερους προκατόχους του
Το πολιτικό ερώτημα που όλο και περισσότεροι διατυπώνουν, όπως παρατηρεί ο Ζαν Πιζανί- Φερί, ένας από τους βασικούς αναλυτές στο think tank Bruegel των Βρυξελλών και δημοσιεύει το Project Syndicate, είναι το κατά πόσον αυτές οι οικονομικές επιδόσεις θα είναι αρκετές για να χαρίσουν στον Ντόναλντ Τραμπ μια δεύτερη προεδρική θητεία. Αλλά το εξίσου σημαντικό (και σχετικό) πολιτικό ερώτημα είναι αν η οικονομική πολιτική του σημερινού ενοίκου του Λευκού Οίκου θα στείλει ένα μήνυμα σε κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο ότι οι απερίσκεπτες οικονομικές αποφάσεις μιας κυβέρνησης, μπορούν να αποδειχθούν πιο αποτελεσματικές από τις κλασικές οικονομικές πολιτικές, οι οποίες βασίζονται στην προσεκτική ανάλυση.
Σε αντίθετη περίπτωση, η δουλειά των εμπειρογνωμόνων θα γελοιοποιηθεί και τα θεσμικά όργανα της διεθνούς πολιτικής θα χάσουν την αξιοπιστία που εξακολουθούν να έχουν. Οι ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες μπορεί να γίνουν παρεκκλήσια μιας ξεχασμένης λατρείας. Οι λαϊκιστές από όλες τις μορφές θα αισθάνονται εμπνευσμένοι.
Ορισμένοι, όπως ο Γιόζεφ Στίγκλιτς, θεωρούν τα επιτεύγματα του Τραμπ ως ψευδαίσθηση. Είναι αλήθεια ότι η εικόνα δεν είναι εντελώς ρόδινη. Αν μη τι άλλο, το εμπορικό έλλειμμα έχει αυξηθεί. Οι προβληματικές περιοχές δεν έχουν ανακάμψει. Η ανισότητα εξακολουθεί να είναι τρομακτική. Αλλά αυτό δεν είναι λόγος να παραβλέψουμε τα θετικά. Η αξιολόγηση, όχι η άρνηση, είναι απαραίτητη για να γίνει σαφές το τι πραγματικά συμβαίνει
Η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Τραμπ είναι ένα παράξενο κοκτέιλ: Για να το φτιάξει, αναμιγνύει μια δόση λαϊκιστικού εμπορικού προστατευτισμού και βιομηχανικού παρεμβατισμού, μια δόση κλασικών για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα φορολογικών περικοπών που ευνοούν τους πλούσιους και άλλη μια δόση κεϋνσιανής έμπνευσης δημοσιονομικών και νομισματικών κινήτρων.
Το ερώτημα που επίσης πρέπει να απαντηθεί είναι τι μπορεί να αποδοθεί σε κάθε ένα από αυτά τα συστατικά, ως συμβολή στα οικονομικά αποτελέσματα της κυβέρνησης Τραμπ.