Το πράγμα δεν μπορεί παρά να είναι παράδοξο μετά από έναν χρόνο συνεχών αποτυχιών της κυβέρνησης της Αριστεράς. Η οικονομία καρκινοβατεί και παραμένει πάντα στην κόκκινη ζώνη μετά την κακοποίηση που της έκαναν. Η διαπραγμάτευση καθυστερεί και η ολοκλήρωση της αξιολόγησης αργεί με όλες τις συνέπειες για την οικονομία. Στο προσφυγικό, αφού η κυβέρνηση άνοιξε τα σύνορα, απομονώθηκε στην Ευρώπη και κέρδισε την συμπάθεια, μόνο αφού ερήμην του ελληνικού λαού δέχθηκε να γίνει η χώρα αποθήκη προσφύγων και μεταναστών. Από τα πάλαι ποτέ αριστερά προγράμματα έχει μείνει μόνο η ρητορεία. Ο τρόπος που η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα ΜΜΕ -και δεν εννοούμε την διαπλοκή για να μην παρεξηγούμαστε- είναι ενδεικτική της αυταρχικής και αντιδημοκρατικής νοοτροπίας που την διακατέχει ως προς την άσκηση της εξουσίας. Κατάφερε μέσα σε έναν χρόνο να εκφυλίσει ακόμη και αυτή την έννοια της αριστεράς, εκποιώντας το “ηθικό πλεονέκτημα” για να δικαιολογήσει επιχειρηματικές μπίζνες συνεργατών και προσλήψεις ημετέρων. Ένα σημαντικό ποσοστό, ακόμη και των ψηφοφόρων της, θεωρεί ότι μονίμως τους εξαπατά, άλλοτε με το “όχι” που έγινε “ναι”, άλλοτε με το παράλληλο πρόγραμμα, άλλοτε με τις κόκκινες γραμμές που δεν υπάρχουν.
Αφού είναι έτσι και λίγο πολύ συμφωνούν όσοι παρακολουθούν τα πράγματα -εκτός από τους ενοίκους του Μαξίμου που ζουν σε παράλληλο σύμπαν- γιατί λοιπόν καταφέρνει και στέκεται ακόμη; Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να λέει ότι πέτυχε την πιο σύντομη δημοσκοπική ανατροπή, αλλά αίσθηση πτώσης της κυβέρνησης δεν είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα, όπως ήταν πχ τους τελευταίους μήνες της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.
Η απάντηση βρίσκεται στην αντιπολίτευση στην οποία εγκαταβιοί όλο το παλαιό πολιτικό σύστημα. Μία από τις πιο βασικές αρχές της πολιτικής και εμπορικής προπαγάνδας λέει ότι είναι μάταιο να προσπαθείς να πουλήσεις μία ιδέα ή να προετοιμάσεις το έδαφος για ένα προϊόν που είναι κατά βάση αναξιόπιστο. Η αντιπολίτευση ως εναλλακτική οδό στην ασυνάρτητη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να πουλήσει τον νεοφιλελευθερισμό, είτε σαν ανακυκλωμένο εκσυγχρονισμό, είτε σαν μεταρρυθμίσεις που για την κοινωνία είναι κακόφημες -ίσως γιατί τις εισήγαγε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το 1990 και απέκτησαν αντιλαικό περιεχόμενο. Αλλά και η ίδια η αντιπολίτευση είτε σαν ΝΔ, είτε σαν ΠΑΣΟΚ, ακόμη και σαν Ποτάμι είναι αναξιόπιστη. Στην συνείδηση της κοινωνίας είναι ταυτισμένη με την παρακμή της χώρας. Οι πρωταγωνιστές του πρόσφατου ή απώτερου παρελθόντος είναι παρόντες, κάνουν αισθητή την παρουσία τους, μπροστά ή πίσω από τις κουρτίνες, από τον Σημίτη μέχρι τον Βενιζέλο και τον Σαμαρά, και πολλούς ακόμη, για βοηθούν τον κόσμο να μην ξεχνά, και τον ΣΥΡΙΖΑ να παραμένει στην εξουσία.