Μετά από τέσσερις μήνες διαπραγματεύσεων τα πράγματα είναι στο αρχικό σημείο, εκεί που ήταν και πριν τις 20 Φεβρουαρίου.
Πίσω από τα ωραία λόγια και τις διπλωματικές εκφράσεις, μετά από ατέλειωτες χαμένες ώρες συναντήσεων και συσκέψεων με Μέρκελ, Σόιμπλε, Γιούνκερ, Ντράγκι, Λαγκάρντ, υπάρχει πάντα το βέτο Σόιμπλε: ολοκληρώστε την πέμπτη αξιολόγηση -αυτή που δεν τόλμησε να ολοκληρώσει η μνημονιακή κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου- για να αρχίσει να διοχετεύεται ρευστότητα στην ελληνική οικονομία και να ανοίξει, εάν ανοίξει, η οποιαδήποτε συζήτηση για την επόμενη ημέρα. Εν ολίγοις ο ισχυρός απαιτεί ότι του επιτρέπει η δύναμή του: την πλήρη και άνευ όρων παράδοση του αντιπάλου.
Όπως εξελίσσονται τα πράγματα το μόνο ερώτημα είναι αν οι ευρωπαίοι εταίροι έχουν αποφασίσει να τελειώσουν μόνο με την αριστερή κυβέρνηση ή συνολικά με την χώρα. Απερίσκεπτα πιέζουν πολλοί και από διάφορες πλευρές την ελληνική κυβέρνηση να υποχωρήσει. Ας πάρουμε σαν υπόθεση εργασίας ότι για αν διασφαλίσει την παραμονή της χώρας στο ευρώ η κυβέρνηση δέχεται όλο το σχέδιο της Τρόικας, και ΦΠΑ 23% και αύξηση στα νησιά, και μεγαλύτερη έκτακτη εισφορά και πλεόνασμα κοντά ή πάνω από 1%, και απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και μείωση των συντάξεων κλπ. Ποιά θα είναι η επόμενη κίνηση; Θα φέρει αυτή την συμφωνία προς ψήφιση στην Βουλή. Είναι αμφίβολο αν το σχέδιο που προτείνουν οι δανειστές -που περιγράφεται στο πακέτο Γιούνκερ- το δεχθεί η ΝΔ, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν θα το δεχθεί η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ. Άρα το πιθανότερο είναι να πάμε σε εκλογές.
Ας υποθέσουμε όμως ότι η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ ξεχνά όλες τις αριστερές αρχές και ιδέες της και αποφασίζει να αυτοκτονήσει ψηφίζοντας το σχέδιο ολοκλήρωσης της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης που δεν τόλμησε να ολοκληρώσει η κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου. Θα πρέπει στην συνέχεια να την εφαρμόσει. Πόσο θα αντέξει μία κυβέρνηση ηττημένη και πλήρως απαξιωμένη να εφαρμόζει αντιλαϊκά μέτρα; Μερικούς μήνες στην καλύτερη περίπτωση. Μετά ξάνα εκλογές για να έλθει στα πράγματα ποιος; Μία κυβέρνηση από το παρελθόν η οποία θα εφαρμόζει την ίδια συμφωνία και θα προκαλεί τις ίδιες κοινωνικές αντιδράσεις; Μήπως το νεοφιλελεύθερο Ποτάμι; Ή το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή;
Το σχέδιο των δανειστών είναι απλώς αδιέξοδο. Αυτή η κυβέρνηση δεν τους αρέσει γιατί είναι Αριστερή. Αλλά και η προηγούμενη κυβέρνηση που ήταν δική τους και συντηρητική πάλι δεν του άρεσε και την οδήγησαν σε πρόωρη πτώση. Και η ακόμη πιο προηγούμενη η σοσιαλφιλελεύθερη του Γιώργου Παπανδρέου επίσης δεν τους άρεσε, γιαυτό και την έριξαν. Η μόνη κυβέρνηση που τους άρεσε ήταν η κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία όμως πέρα από το PSI, δηλαδή την διάσωση των δικών τους τραπεζών δεν εφάρμοσε τίποτε, η χώρα στην ουσία ήταν ακυβέρνητη.
Αν η πολιτική τους μπορούσε να εφαρμοστεί θα την υλοποιούσαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις και θα είχε αρχίσει τουλάχιστον να φέρνει αποτελέσματα. Ίσως ποντάρουν στο ότι και η παρούσα κυβέρνηση υπό ασφυκτική πίεση θα τα δεχθεί όλα, όπως και οι προηγούμενες. Τότε όμως απλώς παίρνει μετάθεση το αδιέξοδο. Σε μερικούς μήνες πάλι τα ίδια θα συζητάμε. Εάν η ελληνική κυβέρνηση δείξει αντοχή, τότε ο Σόιμπλε θα βρεθεί απέναντι στις συνέπειες της επιλογής του. Και θα πρέπει να αντέξει κι εκείνος την πίεση από πολλές και διάφορες πλευρές καταβάλλοντας το σχετικό οικονομικό και πολιτικό κόστος. Ίσως τότε δείξει διάθεση για συμβιβασμό. Ίσως…