Το ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση είναι σαφώς ένας ταξικός φόρος, με την έννοια ότι η στόχευσή του είναι να επιβαρύνει μία κατηγορία ανθρώπων που στην πλειονότητά τους είναι εύποροι –για να χρησιμοποιήσουμε και την λέξη του Νίκου Φίλη για τον πρωθυπουργό ο οποίος επίσης στέλνει τα παιδιά του στο αριστοκρατικό Χιλς.
Επ΄ αυτού δεν υπάρχει αμφιβολία. Επίσης δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι οποιαδήποτε φορολογική επιβάρυνση, σε περισσότερο ή λιγότερο εύπορους πολίτες, δεν μπορεί παρά να είναι αρνητική.
Ο θόρυβος όμως που σηκώθηκε και συνεχίζεται στα Μέσα Ενημέρωσης, είναι δυσανάλογος.
Όλα τα επιχειρήματα που επιστράτευσαν οι ιδιοκτήτες των Ιδιωτικών Σχολείων, ότι η κερδοφορία τους δεν τους επιτρέπει να το απορροφήσουν, ότι θα επιβαρυνθούν περαιτέρω οι γονείς, ότι θα κλείσουν σχολεία και θα μείνουν άνεργοι εκπαιδευτικοί, ενδεχομένως να είναι σωστά. Ωστόσο είναι οι ίδιες συνέπειες που έχουν υποστεί από την αρχή της κρίσης πλείστες όσες κατηγορίες μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα τα λουκέτα, την ανεργία, τις κατασχέσεις, τη μαζική φτωχοποίηση, ακόμη και τις αυτοκτονίες. Εάν τελικώς η κυβέρνηση αποσύρει το μέτρο τότε η αντίστοιχη επιβάρυνση πολύ απλά θα μεταφερθεί σε μία άλλη κατηγορία πολιτών –με παρόμοιες συνέπειες- ή στο σύνολο του πληθυσμού, προκειμένου μία κατηγορία γονέων, να στέλνει τα παιδιά της στα ιδιωτικά σχολεία, εξασφαλίζοντάς τους και σχετικό πλεονέκτημα έναντι των παιδιών των δημοσίων σχολείων.
Είναι άδικο να επιβαρυνθούν οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία, λένε. Σωστά. Επίσης είναι άδικο να επιβαρυνθούν οι απόμαχοι που είναι στα γηροκομεία, αλλά κανείς δεν ασχολήθηκε. Οι νησιώτες υποστηρίζουν ότι είναι άδικο να επιβαρυνθούν οι επιχειρήσεις εστίασης στα νησιά, και ενδεχομένως έχουν δίκιο. Οι αγρότες πάλι που επίσης θα επιβαρυνθούν έχουν τα δικά τους επιχειρήματα. Ακόμη περισσότερο δίκιο έχουν οι ασφαλισμένοι που με το νέο συνταξιοδοτικό θα δουν τις ήδη χαμηλές συντάξεις τους να περικόπτονται περαιτέρω.
Ωστόσο στην πλειονότητά τους οι πολίτες που διαμαρτύρονται, είναι οι ίδιοι που θεωρούν ότι καλώς η κυβέρνηση δέχθηκε το τρίτο μνημόνιο, προκειμένου να αποφευχθεί το χειρότερο που θα ήταν η ενδεχόμενη έξοδος από το ευρώ. Κάθε κοινωνική κατηγορία φαίνεται να λέει ότι «φυσικά και πρέπει να μείνουμε στο ευρώ, αλλά τις συνέπειες του μνημονίου να τις υποστούν οι άλλοι, όχι εμείς γιατί εμείς έχουμε δίκιο». Όλοι έχουν δίκιο και όλοι προσπαθούν να μεταφέρουν στο βάρος σε άλλες πλάτες. Από την αρχή αυτό γίνεται και γι αυτό και δεν μπορεί η χώρα να βγει από την κρίση.
Γιατί κάποιοι δεν πλήρωσαν αυτό που τους αναλογεί –με πρώτους τους φοροφυγάδες. Όπως αρνούνται τώρα οι εύποροι που ακόμη έχουν την δυνατότητα να στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία –και φυσικά στην πλειονότητά τους είναι υπέρ των μνημονίων- και ζητούν το σχετικό κόστος να κατανεμηθεί σε άλλους που ίσως να έχουν ήδη πληγεί σημαντικά. Εν ολίγοις βόηθα με φτωχέ μου να μην σου μοιάσω.