Το έργο έχει παιχθεί ξανά και ξανά, πριν από κάθε κρίσιμη ημερομηνία στις διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους εταίρους αρχίζει ο χορός των δηλώσεων, των πιέσεων και των δημοσιευμάτων
“Περιθώριο μέχρι τις 30 Ιουνίου έχει η Ελλάδα” δηλώνει ο Σόιμπλε, “το μνημόνιο υπάρχει” λέει ο Τόμσεν, “Αργή η πρόοδος στις διαπραγματεύσεις Ελλάδας -ΕΕ” αναφέρει ο Ντάισελμπλουμ”. Παρόμοιοι και οι τίτλοι μεγάλων γερμανικών κυρίως αλλά και άλλων διεθνών Μέσων Ενημέρωσης: “Κλίμα παραίτησης στις Βρυξέλλες” είναι τίτλος της ΣυΝτόιτσε Τσάιτουνγκ, “σχέδιο ελληνικής χρεοκοπίας εντός ευρώ, ουδέν σχόλιον από το υπουργείο Οικονομικών” προαναγγέλλει η Ζέιτ, “ήλθε η ώρα για λήξη” προφητεύει την καταστροφή το Σπίγκελ, “η υπομονή του Γιούνκερ με την Ελλάδα εξαντλείται” διαλαλεί το Ρόυτερς.
Πρόθυμοι πολλαπλασιστές της κακοφωνίας αυτής σε βάρος της χώρας η αξιωματική αντιπολίτευση που κοντεύει να γίνει γραφική και ένα μέρος των ΜΜΕ. “Η Ελλάδα με το ένα πόδι εκτός ευρώ”, διαπιστώνουν ένιοι περιώνυμοι αρθρογράφοι εσωτερικού, “ας μας παρουσιάσει η κυβέρνηση το plan B” ζητάνε κάποιοι άλλοι. Βέβαια μόλις η κυβέρνηση παρουσιάσει το plan b θα αρχίσει ο ορυμαγδός ότι μας οδηγεί με σχέδιο εκτός της ευρωζώνης.
Αποσκοπούν βέβαια οι δηλώσεις και οι τίτλοι αυτοί στο να θέσουν το πλαίσιο του διαλόγου και της διαπραγμάτευσης μεταξύ κυβέρνησης δανειστών και προσδιορίσουν το πεδίο των κινήσεων της αδύναμης πλευράς που είναι βέβαια η ελληνική. Για τον μεν Σόιμπλε που με την δεσπόζουσα θέση του στο σύστημα της ΕΕ και με τα κονδύλια του ισχυρού υπουργείου του που διαθέτει για επηρεασμό των διεθνών ΜΜΕ τα πράγματα είναι γνωστά.
Ο Γερμανός είναι ο τελευταίος που θα παραδεχθεί ότι το πρόγραμμα λιτότητας που επέβαλε στην Ελλάδα απέτυχε. Κατ αυτόν φταίνε όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις και η παρούσα που δεν το εφαρμόζουν με γερμανική αυστηρότητα και συνεπώς δεν χρειάζεται να αλλάξει αλλά να ληφθούν διορθωτικά μέτρα στην ίδια πάντα κατεύθυνση. Το τί μέτρα το αφήνει πια στους τεχνοκράτες που εξειδικεύουν, μείωση μισθών, μείωση συντάξεων, περαιτέρω περικοπή του κοινωνικού κράτους. Σαν επιστέγασμα ζητούν την πλήρη ταπείνωση μέχρις εξευτελισμού της αριστερής ελληνικής κυβέρνησης να δεχθεί συμβολικά την συνέχιση της απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων.
Οι εντόπιοι πολλαπλασιαστές του Σόιμπλε κόμματα και ΜΜΕ όμως τι ζητούν; Προφανώς νέα μέτρα σε βάρος όσων έχουν ήδη πληρώσει τα τελευταία πέντε χρόνια. Γιατί αν ήταν τα νέα μέτρα να βαρύνουν τους ίδιους μάλλον δεν θα έδειχναν τέτοια ζέση να κλείσει η διαπραγμάτευση όπως-όπως. Ή μήπως όχι;
Υπάρχει όμως και μία είδηση που δεν προβάλλεται ιδιαίτερα. Όλες οι χώρες της ΕΕ λέει, αλλά και διάφοροι μεγάλοι ιδιωτικοί οργανισμοί, οι λεγόμενες αγορές έχουν κάνει ασκήσεις προσωμοίωσης για τις συνέπειες του ενδεχόμενου grexit. Πάλι τον χορό σέρνει ο Σόιμπλε: «Αν δούμε την Ελλάδα, δεν αποτελεί μεγάλο μέρος της οικονομίας της ευρωζώνης ως συνόλου. Οι περισσότεροι συμμετέχοντες στις χρηματαγορές μάς λένε ότι οι αγορές έχουν ήδη κοστολογήσει οτιδήποτε ενδέχεται να συμβεί. Δεν μπορεί κανείς να δει οποιαδήποτε μετάδοση» δηλώνει ο γερμανός. Πόσο όμως θα κοστίσει μία ενδεχόμενη αποβολή -γιατί περί αυτού πρόκειται- της χώρας από την ΕΕ; Ένα τρις όπως αναφέρουν κάποιες ανεπίσημες εκτιμήσεις, 500 δις, 100 δις ευρώ; Αφού οι αγορές και τα κράτη έχουν κοστολογήσει γιατί δεν αναφέρουν το κόστος; Ίσως γιατί η αλήθεια είναι πιο κοντά στα αρνητικά σενάρια: “Αν συμβεί θα είναι τρομερές οι συνέπειες” ανέφερε την Τετάρτη ο επικεφαλής της Διεύθυνσης Νομισματικής Πολιτικής του ΔΝΤ Χοσέ Βινιάλτο. “Δεν θέλω καν να το σκέπτομαι” λέει ο Μάριο Ντράγκι.
Το βέβαιο είναι ότι το ενδεχόμενο κόστος αντιμετώπισης των συνεπειών της αποβολής της Ελλάδας θα είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από το κόστος της διάσωσης, και χωρίς να συνυπολογιστεί το πολιτικό και γεωστρατηγικό κόστος. Αυτό θα ήταν από μόνο του αρκετό για οποιονδήποτε ορθολογικό παίκτη, όχι όμως για τον γερμανό. Η αδυναμία της Ελλάδας είναι η μόνη δύναμή που διαθέτει. Αρκεί να αντέξει στις διαπραγματεύσεις μέχρι το τέλος. Αλλά κι αυτό το ξέρουν οι δανειστές. Γι αυτό έχουν άλλωστε τους εντόπιου πολλαπλασιαστές για να αυξάνουν την εσωτερική πίεση στην κυβέρνηση μέχρι να υποκύψει και να πάρει μέτρα. Σε βάρος των άλλων φυσικά. Γιατί οι ίδιοι θα αμειφθούν για μία ακόμη φορά για τις καλές τους υπηρεσίες…