Μία ακόμη φορά βρεθήκαμε στο ίδιο έργο θεατές το τελευταίο τριήμερο, με την ευρωπαϊκή ηγεσία να δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο.
Εναλλαγή ζεστού κρύου, απειλές για αποκλεισμό του πρωθυπουργού από τις συναντήσεις αρχικά, μετά υποκριτικά χαμόγελα και εναγκαλισμοί και στην κατάληξη τελεσίγραφα: “ο χρόνος εξαντλείται”, “ο Γιούνκερ έκανε μία τελευταία προσπάθεια με τον Τσίπρα”, “η μπάλα είναι στο γήπεδο της Ελλάδας”, “συμφωνήσαμε να εντατικοποιήσουμε τις προσπάθειες και η ελληνική κυβέρνηση να συμφωνήσει με τους Θεσμούς”.
Μετά από όλο αυτό τον ορυμαγδό επιστροφή στην αφετηρία: εκεί που περιμένει η Τρόικα και ο Σόιμπλε με τις γνωστές θέσεις, για την ολοκλήρωση της πέμπτης αξιολόγησης. Με αυξήσεις στον ΦΠΑ, με μειώσεις συντάξεων, με αποπληρωμή του δυσβάστακτου χρέους, με ομαδικές απολύσεις κλπ.
Η Τρόικα και οι Γερμανοί περιμένουν τις νέες προτάσεις της της Ελλάδας. Η ελληνική κυβέρνηση καταθέτει συνέχεια προτάσεις που απορρίπτονται, κάθε φορά και μία νέα υποχώρηση. Οι εταίροι δεν μετακινούνται ούτε χιλιοστό. Απαιτούν πλήρη και άνευ όρων υποταγή, δεν δίνουν ούτε το φύλο συκής στον αριστερό Έλληνα πρωθυπουργό. Το πείραμα των απείθαρχων Ελλήνων πρέπει να αποτύχει, η συνταγή θα εφαρμοστεί χωρίς παρεκκλίσεις, κι ας έχει ήδη αποτύχει. Η γερμανική λογική είναι απόλυτη, δεν αναγνωρίζει τα λάθη της, ούτε εξαιρέσεις από τα οικονομικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Υποταγή, ταπείνωση και εξόντωση. Όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά ολόκληρου του λαού. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να ηττηθεί και να το δούνε όλοι απανταχού της Ευρώπης ότι ηττήθηκε και διασύρθηκε, έτσι για να μην σκεφθεί κανένας Ποδέμος να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο.
Όσο κι αν το ξορκίζει και προσπαθεί να το παρακάμψει η κυβέρνηση και μαζί και η ελληνική κοινωνία το δίλημμα είναι πάλι εδώ: αποδοχή της πολιτικής της λιτότητας ή ρήξη. Έχει εναλλακτικές η ελληνική κυβέρνηση; Η μία να δεχθεί την παράταση της λιτότητας που επιβάλλουν Σόιμπλε-Τρόικα και να περιμένει στους επόμενους σταθμούς, τον διάδοχο του Τόμσεν να την αξιολογεί για να απελευθερώνει μερικά δις. Η δεύτερη είναι να αρνηθεί την συμφωνία και να περιμένει να εξαντληθεί η προθεσμία για την πληρωμή των δόσεων στο τέλος Ιουνίου. Αν δείξει ότι κινείται προς την δεύτερη κατεύθυνση θα αρχίσουν να φαίνονται οι συνέπειες, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την ευρωπαική ελίτ. Τα δεδομένα τότε θα είναι διαφορετικά, ίσως καλύτερα, ίσως χειρότερα. Στο τέλος ο κ. Τσίπρας μπορεί να καταφύγει σε εκλογές ή δημοψήφισμα και να μεταθέσει την απόφαση στην ελληνική κοινωνία, στους πολίτες. Στο τέλος-τέλος εκείνοι θα υποστούν τις συνέπειες είτε της λιτότητας είτε της ρήξης, έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να συμμετέουν στην λήψη της απόφασης.