Είναι η πρώτη φορά που η ελληνική βουλή βρίσκεται δίχως υπολογίσιμη αντιμνημονιακή πτέρυγα.
Το 2010, ήταν η ΝΔ που δεν ψήφισε το μνημόνιο και έκανε τα Ζάππεια για να αναπτύξει την διαφορετική πολιτικής της. Μετά την στροφή του κ. Σαμαρά το 2011 και την υπερψήφιση του δεύτερου μνημονίου, προέκυψε ο ισχυρός αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ του 2012. Με τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 αναδείχθηκε μία ιδιαίτερη κατάσταση που οδηγήθηκε στο αδιέξοδο του δημοψηφίσματος και στην πλήρη υπαναχώρηση της κυβέρνησης. Τώρα στην Βουλή υπάρχει μόνο η Χρυσή Αυγή, για την οποία η αντιμνημονιακή ρητορεία είναι απλώς σημαία ευκαιρίας για να παρασύρει απογοητευμένους πολίτες και το ΚΚΕ που τοποθετεί την απαλλαγή από τα μνημόνια κάπου στο απώτερο μέλλον, εκεί και τότε, μαζί με την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Η Λαϊκή Ενότητα, έχοντας κάνει μέσα σε τρεις εβδομάδες προεκλογικού αγώνα, όλα τα λάθη που θα μπορούσε, τόσο σε ουσιαστικό πολιτικό επίπεδο όσο και στην επικοινωνιακή διαχείριση, κατάφερε να μείνει εκτός Βουλής.
Ο κ. Τσίπρας πέτυχε να μετατρέψει το “όχι” του δημοψηφίσματος σε “ναι” στην εφαρμογή του τρίτου μνημονίου. Είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που έχει νομιμοποίηση από το εκλογικό σώμα να υλοποιήσει την συμφωνία με τους εταίρους. Στην Βουλή οι συσχετισμοί πλέον είναι συντριπτικοί υπέρ της εφαρμογής του μνημονίου και υπ αυτή την έννοια υπάρχουν οι πολιτικές προυποθέσεις. Μένει σήμερα να σχηματίσει μία κυβέρνηση που να αποδείξει ότι έχει και την διαχειριστική επάρκεια, για να αναμετρηθεί με τις δυσκολίες που έχει η υλοποίηση της συμφωνίας.
Κάπου εδώ έρχεται ο Γιάνης Βαρουφάκης ο οποίος χθες δήλωσε σε άρθρο του στον Guardian ότι η συμφωνία είναι σχεδιασμένη για να αποτύχει. Δηλαδή ότι ακόμη κι αν υπάρχουν οι πολιτικές προυποθέσεις -που αυτή την φορά υπάρχουν-, ακόμη κι αν σχηματιστεί κυβέρνηση με διαχειριστική επάρκεια -που είναι αμφίβολο αν ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει τέτοιο δυναμικό-, πάλι στην υλοποίησή της θα αποτύχει γιατί έχει κατασκευαστικά λάθη. Οι λίγοι που έχουν διαβάσει το μνημόνιο, ακόμη κι όταν αποφεύγουν να καταλήξουν σε τέτοιο ηχηρό συμπέρασμα, λένε ότι η συμφωνία θα έχει τεράστιες επιπτώσεις στην οικονομία και στην ήδη κουρασμένη ελληνική κοινωνία. Εκείνο στο οποίο όλοι συμφωνούν είναι ότι αποφεύχθηκε ο ξαφνικός θάνατος μίας δίχως προετοιμασία εξόδου από το ευρώ. Η μόνη διέξοδος που βρίσκουν είναι ότι οι εταίροι θα επιτρέψουν την αλλαγή της συμφωνίας κατά την διάρκεια της εφαρμογής της ή θα κάνουν διορθωτικές παρεμβάσεις ενισχύοντας την ελληνική οικονομία στο πεδίο της ανάπτυξης.
Αυτή είναι η αισιόδοξη εκδοχή. Η πιο πραγματιστική λέει, ότι είναι θέμα ολίγων μηνών να επανέλθει το αδιέξοδο στο οποίο βρέθηκε η κυβέρνηση και η κοινωνία, λίγο πριν και λίγο μετά το δημοψήφισμα. Και μάλιστα δίχως να έχει τις ασφαλιστικές δικλείδες μίας πολιτικής εκτόνωσης της κατάστασης, όπως συνέβαινε από το 2010 μέχρι τις πρόσφατες εκλογές.