Πέρα από τα στοιχεία που θα τεκμηριώνουν τις καταγγελίες του, και φυσικά τα ονόματα των εμπλεκομένων, ο Γιάννης Πανούσης οφείλει να δώσει μία βασική εξήγηση: γιατί όσο ήταν υπουργός Δημοσίας Τάξης δεν κίνησε τις απαραίτητες διαδικασίες εναντίον εκείνων που τον απειλούσαν.
Ως υπουργός ήταν επικεφαλής του αστυνομικού μηχανισμού, είχε στην αρμοδιότητά του την αντιτρομοκρατική, την κρατική ασφάλεια, την ΕΥΠ, τις εσωτερικές υποθέσεις κλπ. Εάν δεν μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του ο αρμόδιος υπουργός τότε τί αίσθημα ασφάλειας να έχει ο απλός πολίτης; Για παράδειγμα ένας μαγαζάτορας ο οποίος απειλείται από ένα κύκλωμα εκβιαστών, με τί εμπιστοσύνη να προσφύγει στις αστυνομικές αρχές για να τον προστατεύσουν; Είναι δυνατόν ο αρόδιος υπουργός να ευχαριστεί τον πρωθυπουργό γιατί τον προστάτευσε αφαιρώντας του το χαρτοφυλάκιο;
Βεβαίως αυτό δεν αναιρεί τις ευθύνες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Πανούσης υπαινίσσεται ότι είχε απέναντί του τους επαγγελματίες των δικαιωμάτων, ανθρώπους που έχουν κάνει πολιτική καριέρα ως υπερασπιστές πάσης φύσεως δικαιωμάτων, από τους μετανάστες και τους αντιεξουσιαστές, μέχρι τους έγκλειστους του οργανωμένου εγκλήματος.
Εάν όπως φέρεται να είπε, σε μία συζήτησή του με τον υπουργό Δικαιοσύνης, το θέμα δεν ήταν αστυνομικό αλλά πολιτικό, τότε τα πρόσωπα που εμπλέκονται και που τον απειλούσαν θα πρέπει να είναι άνθρωποι της κομματικής ιεραρχίας του ΣΥΡΙΖΑ και να είχαν ισχυρούς δεσμούς και άνωθεν πολιτική προστασία. Σε αυτή την περίπτωση όμως εμπλέκεται άμεσα ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θα πρέπει να πάρει θέση: εάν θα προασπίσει την δημόσια τάξη όπως οφείλει ως πρωθυπουργός ή εάν θα διαφυλάξει τον “ιδεολογικό και κινηματικό χαρακτήρα” του κόμματός του, όπως τον καλούν να κάνει οι επαγγελματίες των δικαιωμάτων.