Αν υπάρχει μία γραμμή συναίνεσης που διατρέχει την ελληνική κοινωνία είναι στην κούραση και στην απογοήτευσή της.
Απογοήτευση από όλες τις πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν ή συμμετείχαν στο πολιτικό παιχνίδι από το 2010 και μετά. Κούρασης από τις πολλές χαμένες μάχες, στις οποίες οι ίδιες αυτές πολιτικές δυνάμεις την οδήγησαν, το χαζοχαρούμενο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου που μας έβγαζε στις αγορές το 2011, μέχρι την πάλαι ποτέ αντιμνημονιακή ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά που επιχειρηματολογούσε ότι “το πρόγραμμα δεν βγαίνει”, και εν τέλει την πρώτη φορά αριστερά του Αλέξη Τσίπρα που με ιδεοληπτική αφέλεια νόμιζε ότι φέρνει τον αριστερό άνεμο που θα σαρώσει την συντηρητική Ευρώπη. Για να καταλήξει, η κοινωνία και οι πολιτικές δυνάμεις που την εκπροσωπούν, μετά από πέντε χαμένα χρόνια εκεί από όπου ξεκίνησαν: ότι θα ακολουθήσουν το πρόγραμμα νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης που επιβάλλει ο Σόιμπλε και το ΔΝΤ. Και ότι θα απαλλαγεί από αυτούς, εάν απαλλαγεί αφού πρώτα πιει όλο το πικρό ποτήρι. Με ότι συνεπάγεται σε μισθούς, συντάξεις, εργασιακά δικαιώματα, ανοίγματα επαγγελμάτων, ξεπούλημα δημόσιας περιούσίας, με μία φράση πλήρης απορρύθμιση.
Κοροϊδεύει τον κόσμο και την κοινωνία η παρέα του Μαξίμου, που εξακολουθεί να πουλάει αριστεροσύνη, υλοποιώντας το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που συνομολόγησε όταν τράπηκε σε άτακτη φυγή μπροστά στον κίνδυνο της εξόδου από το ευρώ. Και κοροϊδεύουν τον κόσμο, τα κόμματα της αντιπολίτευσης που τώρα ασκούν σκληρή κριτική στον πρωθυπουργό για την υλοποίηση του προγράμματος για το οποίο τον πίεζαν μαζί με τον Σόιμπλε να υπογράψει, και φυσικά το υπερψήφισαν ασμένως. Είναι αστείο ότι το πρόγραμμα είναι του Τσίπρα. Το πρόγραμμα είναι του Γερμανού, ο οποίος το επέβαλε με την απειλή έξωσης μίας χώρας από την δική του Ευρώπη. Και θα το υπέγραφε όποιος κι αν ήταν στην κυβέρνηση. Οι Σαμαράς-Βενιζέλος απλώς το καθυστέρησαν βλάπτοντας την χώρα, σε μία προσπάθεια να διαχειριστούν το πολιτικό κόστος και να παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία.
Κοροϊδεύει όμως τον εαυτό της και η ελληνική κοινωνία η οποία θέλει να διατηρήσει τα καλώς νοούμενα κεκτημένα μαζί με τις αγκυλώσεις δεκαετίων, και παράλληλα να παραμείνει σε μία Ευρωπαϊκή Ένωση ακραία συντηρητική και νεοφιλελεύθερη. Γιατί πολύ απλά δεν γίνεται. Η στάση της ελληνικής κοινωνίας, φάνηκε από την υπερψήφιση των μνημονιακών κομμάτων -του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου- στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Τώρα, ας αφήσουν όλοι τον Τσίπρα να κάνει την δύσκολη και βρώμικη δουλειά, την επαίσχυντη για ένα αριστερό κόμμα. Γιατί τα όσα λένε οι περιώνυμοι αρθρογράφοι του νέου συστήματος εξουσίας περί υλοποίησης του μνημονίου από αριστερή κυβέρνηση με προοπτική στο μέλλον κλπ, είναι προφάσεις εν αμαρτίαις ή αλλιώς για γέλια.