Τείνει να γίνει κοινός τόπος ότι η ελληνική οικονομία έχει συμπιεστεί στο μη περαιτέρω, και ως εκ τούτου υπάρχει η δυνατότητα από το δεύτερο εξάμηνο του 2016 να εκτιναχθεί, να περάσει σε φάση ανάκαμψης και ανάπτυξης.
Υπό την προϋπόθεση ότι…Υπάρχει πάντα η προϋπόθεση που υποκρύπτει ότι θεωρητικά μεν οι δυνατότητες υπάρχουν, αλλά στην πράξη μόνο εύκολο δεν είναι, αφού πίσω από αυτή την προϋπόθεση, συμπυκνώνεται όλο το παιχνίδι εξουσίας πολιτικό και οικονομικό και οι συγκρούσεις συμφερόντων. Για να μπει στην πολυπόθητη φάση ανάπτυξης και να αξιοποιήσει τις μεγάλες δυνατότητές της και το ανθρώπινο δυναμικό της η ελληνική οικονομία, θα πρέπει η κυβέρνηση λένε οι επαίοντες, να πάρει γενναίες αποφάσεις και να αναλάβει την ευθύνη ότι θα επιβάλλει όλα τα απαραίτητα μέτρα.
Κάπου εκεί η συζήτηση σταματά. Όλοι αποφεύγουν να πουν ποια είναι αυτά τα μέτρα. Συμφωνούν όμως ότι προϋπόθεση για κάθε καλή εξέλιξη είναι να ολοκληρωθεί θετικά η αξιολόγηση από τους δανειστές, να συνεχιστεί απρόσκοπτα η χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας και να ανοίξει η συζήτηση για το χρέος. Φυσικά η κυβέρνηση να απελευθερώσει τις ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή να δώσει προς εκμετάλλευση σε ιδιώτες ότι έχει απομείνει από τον δημόσιο πλούτο.
Με τους αγρότες να έχουν βραχυκυκλώσει όλη την χώρα, τους ελεύθερους επαγγελματίες να είναι στους δρόμους και τα Μέσα Ενημέρωσης να δίνουν την δική τους μάχη για να μην χάσουν τα δικά τους κεκτημένα της διαπλοκής, η Τρόικα απαιτεί ακόμη πιο σκληρά μέτρα. Το ερώτημα αρχίζει να ξεκαθαρίζει: ποιός θα πάρει τα απαραίτητα μέτρα, δηλαδή εκείνα που απαιτεί η Τρόικα, ώστε να απελευθερωθούν οι δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας; Τί θα γίνει αν ας πούμε η κυβέρνηση δείξει υπευθυνότητα και υιοθετήσει τις μεγαλύτερες περικοπές που ζητά η Τρόικα στο ασφαλιστικό; ή αν αυξήσει ακόμη περισσότερο τους φορολογικούς συντελεστές μέχρι και το 50% όπως κυκλοφορεί και προχωρήσει στο ταμείο αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας κατά τις εντολές του Βερολίνου;
Εάν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πάρει τέτοια μέτρα είναι αμφίβολο αν θα μακροημερεύσει για να δει τα οφέλη της ανάπτυξης, εάν έλθει. Η δυσαρμονία με το εκλογικό σώμα θα είναι έντονη. Η αξιωματική αντιπολίτευση πάλι υπό τον νέο αρχηγό της δεν φαίνεται να βιάζεται και γι αυτό δεν ζητά εκλογές. Έχει και εκείνη τα διλήμματά της. Εάν οι δανειστές αυξήσουν την πίεση, η κυβέρνηση δεν θα αντέξει και τότε μαζί με τα άλλα κόμματα του “ευρωπαϊκού τόξου” μπορεί να πάρει την εξουσία. Για να πιει όμως εκείνη το πικρό ποτήρι των δυσβάστακτων μέτρων. Εάν πάλι οι δανειστές αφήσουν κάποιο περιθώριο, η κυβέρνηση θα αντέξει, η οικονομία θα περάσει σε φάση ανάπτυξης και η κυβέρνηση μέχρι το τέλος της τετραετίας θα το πιστωθεί. Το τάιμινγκ θα έχει χαθεί.
Το βαθύ σύστημα πιέζει: πάρτε τα μέτρα. Το εάν θα είναι η κυβέρνηση Τσίπρα ή η αυριανή με κορμό της ΝΔ θα εξαρτηθεί. Από το παρασκηνιακό παιχνίδι συμφερόντων και την εκ των προτέρων μοιρασιά. Μόνο που τα κλειδιά τα κρατούν οι δανειστές, δηλαδή ο Σόιμπλε. Σε όλα αυτά υπάρχει μία “λεπτομέρεια”: οι χιλιάδες πρώην ευνοημένοι, αγρότες και ελεύθεροι επαγγελματίες που είναι στους δρόμους και θέλουν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Αυτούς ποιος θα τους μαζέψει; Τώρα ή μετά.