Βασική αρχή του πολέμου και της πολιτικής, παμπάλαια και γνωστή: αν θες να διασφαλίσεις την ειρήνη πρέπει να είσαι έτοιμος και πόλεμο. Μεθερμνηνευόμενη στα καθ ημάς θα μπορούσαμε να πούμε: αν θέλεις έναν έντιμο συμβιβασμό θα πρέπει να είσαι έτοιμος για ρήξη.
Η ρήξη όμως έχει μερικές βασικές προϋποθέσεις. Κατ αρχήν ότι θα υπάρχει ένα σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης των πρώτων ημερών -πανικός, ουρές στις τράπεζες κλπ. Ακολούθως ότι η κυβέρνηση διαθέτει αποθεματικά ώστε να καλύψει τις ανάγκες του πληθυσμού το αρχικό διάστημα -τρόφιμα, φάρμακα, καύσιμα, πρώτες ύλες. Ακόμη πιο πέρα ότι υπάρχει ένα βασικό σχέδιο για συνεχίσει να κινείται η οικονομία μετά από ένα πιστωτικό γεγονός, εάν θα κατευθυνθεί σε έξοδο από το ευρώ ή αν θα πάει σε διπλό νόμισμα. Υπάρχει τέτοιο σχέδιο, έστω στο γενικό του πλαίσιο, από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης; Πέραν αυτού έχει προετοιμάσει την κοινωνία για τις συνέπειες και έχει διαμορφώσει τις βασικές πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες ώστε να στηρίξει την δύσκολη επιλογή και την ρήξη; Η απάντηση σε όλα αυτά μοιάζει να είναι αρνητική.
Αντίθετα δείχνουν να έχουν υπολογίσει τις συνέπειες και να έχουν το δικό τους σχέδιο για κάθε περίπτωση οι δανειστές. Γιατί με την πρόταση που κατέθεσε ο κ. Γιούνκερ στον κ. Τσίπρα -σαν συνισταμένη της πενταμερούς της περασμένης Κυριακής, αν δεν είναι τρολλάρισμα- μοιάζει σαν οι δανειστές να εξαπέλυσαν την τελική τους επίθεση μετά από τέσσερις μήνες πολιορκίας της ελληνικής οικονομίας διά της χρηματοπιστωτικής ασφυξίας.
Το ερώτημα από την δική τους πλευρά είναι αν θέλουν να τελειώνουν με την χώρα και να την ωθήσουν εκτός ευρωζώνης ή μόνο με την παρούσα κυβέρνηση; Γιατί ακόμη κι αν η συμφωνία περάσει από την Βουλή η ψήφιση των μέτρων θα σημάνει και την αντίστροφη μέτρηση, σε μερικούς μήνες θα πέσει υπό το βάρος της κοινωνικής δυσαρέσκειας που θα προκαλέσει η εφαρμογή τους.
Ακόμη και τώρα όμως η χειρότερη επιλογή είναι η άνευ όρων υποταγή. Η συμφωνία που προτείνουν οι δανειστές θα σημάνει τον πλήρη οικονομικό εξανδραποδισμό μίας ταλαιπωρημένης κοινωνίας, για την επόμενη δεκαετία. Και χωρίς να είναι καν βέβαιο ότι θα διασφαλιστεί η ανάπτυξη και η παραμονή στο ευρώ. Το κακό είναι ότι η κοινωνία που τώρα αρχίζει και φοβάται την ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ και παρουσιάζει τα πρώτα συμπτώματα πανικού, δεν έχει συνειδητοποιήσει τις συνέπειες της παραμονής με τους όρους των δανειστών. Μέσα από αυτό το πρίσμα ο κ. Σόιμπλε και οι εδώ σύμμαχοί του, πέτυχαν τον στόχο τους. Οδήγησαν την κοινωνία και την πολιτική της ηγεσία σε κατάσταση απελπισίας και παράλυσης. Οι συνεχιζόμενες διασκέψεις του πρωθυπουργού με τους ηγέτες δεν έχουν πλέον νόημα, οι προτάσεις που του υποβάλλουν είναι διασυρμός.