Τα όσα λαμβάνουν χώρα στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο της διαδικασίας διαδοχής της ΝΔ, θυμίζουν το μακρυνό 1996-1997, δείχνοντας ότι κάποιες παθογένειες είναι εγγεγραμμένες στο πολιτικό γονιδίωμα της γαλάζιας παράταξης και επιμένουν να εμφανίζονται ακόμη και όταν οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές.
Η πορεία της ΝΔ την τελευταία πενταετία είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα: αρχικά ήταν αντιμνημονιακή, καταψήφισε το πρώτο μνημόνιο και διοργάνωσε τρία Ζάππεια. Στην συνέχεια από το Νοέμβριο του 2011, έκανε στροφή 180 μοιρών, συμμετείχε στην κυβέρνηση Παπαδήμου την οποία παράλληλα υπονόμευε. Όταν εισέπραξε το 18,8% της πρώτης αναμέτρησης του Μαίου του 2012, έκανε πάλι στροφή και πέτυχε το 30% της δεύτερης αναμέτρησης, με το σύνθημα της επαναδιαπραγμάτευσης την οποία ξέχασε από τη νύχτα της εκλογικής νίκης και την ενταφίασε οριστικά στην πρώτη επίσκεψη στο Βερολίνο με το «ουδείς αναμάρτητος», τον Αύγουστο του 2012.
Ακολούθως ψήφισε το μεσοπρόθεσμο και εφάρμοσε για δυόμισι χρόνια το σκληρό δεύτερο μνημόνιο. Όταν είδε το Δεκέμβριο του 2014 ότι δεν ξεπερνά την προεδρική εκλογή και ότι χάνει τις εθνικές εκλογές –εν τω μεταξύ οι εταίροι της είχαν αρνηθεί την πέμπτη αξιολόγηση και την έξοδο στις αγορές κάτι που συστηματικά αποκρύπτει- παγίδευσε την επόμενη κυβέρνηση και μαζί και ολόκληρη την χώρα στο σενάριο της αριστερής παρένθεσης. Στην συνέχεια υπέστη δεινή ήττα στο δημοψήφισμα, αφού επιστράτευσε ακόμη και τον Κ. Καραμανλή και μετά πίεζε την κυβέρνηση να δεχθεί το τρίτο μνημόνιο το οποίο συνυπέγραψε.
Τούτων δοθέντων δεν είναι αντιληπτό σε τί συνίσταται η δυσαρέσκεια στο εσωτερικό του κόμματος. Από τον Ιανουάριο δεν άλλαξε κάτι εκτός από τον πρόεδρο. Καμία αυτοκριτική δεν έγινε ούτε αλλαγή τακτικής, ούτε νέα στελέχη στο προσκήνιο. Μένος μόνο, κατά του Τσίπρα και της αριστερής κυβέρνησης εξέπεμπε, και μία υποδόροια απειλή κατά της κοινωνίας ότι θα τιμωρηθεί που τον εξέλεξε τον Ιανουάριο.
Για τα στελέχη της ΝΔ, η εξουσία είναι αυτοσκοπός και δικαιώνει τα πάντα. Γι αυτό και δεν έγινε ποτέ κριτική για την περίοδο Καραμανλή –τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία της χώρας- και παρομοίως δεν γίνεται συζήτηση για την τελευταία πενταετία και την διακυβέρνηση Σαμαρά.
Απέναντι στον Τσίπρα που διακυρύσσει ότι υπέγραψε το μνημόνιο με την απειλή ενός μεταμοντέρνου πραξικοπήματος και το υλοποιεί επιχειρώντας να αμβλύνει τις αιχμές του και με κοινωνική δικαιοσύνη η ΝΔ τί αντιτάσσει; Την άτεγκτη υλοποίηση της συμφωνίας με τους δανειστές; Μα αυτό ζητάει ο Σόιμπλε, ο Σουλτς και ο Γιούνκερ; Μήπως ότι θα προσελκύσει επενδύσεις; Το προσπάθησε και ο Σαμαράς, φέρνοντας μερικές από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις του πλανήτη, αλλά δίχως οικονομικό αποτέλεσμα. Το σύνθημα “δουλειές-δουλειές-δουλειές”, δίχως αναπτυξιακό πρόγραμμα, χωρίς κοινωνική προστασία και με μισθούς των 500 ευρώ, δεν είναι ελκυστικό.
Η ΝΔ πράγματι κινδυνεύει με διάσπαση, όχι όμως λόγω των πολλών υποψηφίων, αλλά γιατί δεν έχει πολιτικό και αντιπολιτευτικό στίγμα και σπαράσσεται από έριδες μεταξύ δεξιών, κεντρώων και φιλελευθέρων επί τη βάση προσωπικών φιλοδοξιών.
Όλοι αναγνωρίζουν ότι οφείλει να κάνει την αυτοκριτική της, να επαναπροσδιορίσει το πολιτικό της στίγμα και την αντιπολιτευτική της στρατηγική και να κάνει τον πολιτικό της λόγο ξανά ελκυστικό στην κοινωνία. Να κάνει ανανέωση και να φέρει νέα στελέχη στο προσκήνιο. Και να τα συμβολίσει όλα αυτά με έναν νέο αρχηγό. Μόνο που πλήν ενός, του κ. Τζιτζικώστα, οι υπόλοιποι διεκδικητές είναι τμήμα του παλιού που διακηρύσσουν ότι πρέπει να αλλάξει.