Το ότι ο πληθυσμός της χώρας δεν θέλει τα μνημόνια αποδείχηκε πέραν πάσης αμφιβολίας με το δημοψήφισμα. Ήταν ένα καθαρό όχι στην ολοκλήρωση του δεύτερου μνημονίου και βέβαια στην υπογραφή τρίτου. Ήταν δε μία λαϊκή εντολή την οποία έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Με πρώτη βέβαια την κυβέρνηση. Εάν εξακολουθούμε να θεωρούμε την δημοκρατία ως επιβολή της θέλησης της πλειοψηφίας μέσα από τις θεσπισμένες διαδικασίες, και να επαιρόμαστε ότι ακόμη έχουμε δημοκρατία, τότε το σύνολο του πολιτικού συστήματος -με πρώτη την κυβέρνηση- θα έπρεπε να υλοποιήσουν την καθαρή λαϊκή εντολή. Ή μήπως όχι;
Οι μεν κυβερνητικοί μετά την μετάλλαξή τους δεν ντρέπονται και προσπαθούν να βαπτίσουν το κρέας ψάρι και να πείσουν το χαζό πόπολο ότι αυτό που εφαρμόζουν δεν είναι μνημόνιο είναι αριστερή πολιτική…Εκείνοι όμως που επιχαίρουν για την παραβίαση της δημοκρατικής εντολής είναι οι “μνημονιακοί”. Είναι οι ίδιοι που από το πρώτο μνημόνιο ομνύουν στον εκσυγρονισμό, στον ορθολογισμό, στον ευρωπαϊσμό, εκείνοι που μας βομβαρδίζουν ότι επιτελούς πρέπει να ξεφύγουμε από τον κρατισμό, να σταματήσουμε να είμαστε η τελευταία σοσιαλιστική χώρα και άλλα χαρωπά. Εάν μάλιστα μπει κανείς σε συζήτηση μαζί τους επεκτείνονται και κάνουν λόγο για την στρεβλή εξέλιξη του ελληνικού λαού, το ότι δεν γνώρισε όπως η Ευρώπη τον διαφωτισμό, ότι αυτό φαίνεται από την κυρίαρχη θέση που έχει ακόμη η Εκκλησία και άλλα πολλά. Συμπυκνώνοντας ότι είναι αυτή η γραμμή από το παρελθόν, που ξεκινά από την απουσία του ευρωπαϊκού διαφωτισμού και από την ήττα όλων των εκσυγρονιστικών προσπαθειών που έγιναν κατά καιρούς και που τελικά διαμόρφωσε το νεοελληνικό κρατικό έκτρωμα που ευθύνεται για την χρεωκοπία της χώρας.
Ενδεχομένως αρκετές από τις παρατηρήσεις τους να είναι σωστές. Ωστόσο πόσο ευρωπαϊστής, εκσυγχρονιστής, ορθολογιστής είναι κάποιος που την ίδια στιγμή που επικαλείται αυτούς τους χαρακτηρισμούς διακηρύσσει ότι τα μνημόνια πρέπει να εφαρμοστούν έστω και με παραβίαση όλων των δημοκρατικών κανόνων λειτουργίας της κοινωνίας και της χώρας. Συνιστά παράδοξο που καταρρέει την ίδια στιγμή που εκφράζεται. Είναι μεθοδολογικό.
Όσο για την ουσία θα έβρισκαν την αναίρεση της άποψής τους, σε έναν επιφανή του διαφωτισμού ο οποίος πριν από τρεις αιώνες έγραφε: “Δεν υπάρχει ένα μοναδικό σύνολο αξιών, κατάλληλο για όλους τους ανθρώπους παντού, μία μοναδική λύση για τα κοινωνικά ή πολιτικά προβλήματα σε όλες τις χώρες”. (Ας πούμε η ίδια συνταγή που εφηύρε ο Σόιμπλε). Είναι του Μοντεσκιέ, που επίσης έλεγε: “Κάθε τύπος κοινωνίας, χαρακτηρίζεται από μία εσωτερική δομή, από μία εσωτερική δυναμική ή δύναμη, που την κάνει να λειτουργεί όπως λειτουργεί. Ό,τι ενισχύει αυτή την εσωτερική δύναμη είναι η αιτία για την ευδοκίμηση του οργανισμού, ότι την αποδυναμώνει είναι η αιτία για την παρακμή του”.
Αυτά για τους οπαδούς των μνημονίων και του εκσυγχρονιστικού ορθολογισμού. Γιατί οι άλλοι οι δήθεν αριστεροί δεν αντέχουν σε κριτική. Όσες φιλοτιμες προσπάθειες κι αν κάνουν οι αρθρογράφοι του φιλοκυβερνητικού Τύπου να δικαιολογήσουν και την αντιμνημονιακή και την μνημονιακή στάση του ΣΥΡΙΖΑ, μιμούμενοι με αρκετοί επιτυχία τον Πρετεντέρη που κατά τα άλλα χρησιμοποιούν ως πρότυπο προς αποφυγή. Τουλάχιστον μέχρι ο Αλέκος Φλαμπουράρης να μας ορίσει το περιεχόμενο της σύγχρονης Αριστεράς και της σχέσης της με την νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία.
Πάντως μιας και όλοι, μέσα στον ελληνικό αχταρμά -που καμία συζήτηση ακόμη και μετά από πέντε χρόνια δεν κάνει-, ομνύουν στον διαφωτισμό, τους θυμίζουμε μία φράση ενός άλλου διαφωτιστή (Ελβέτιος) ο οποίος έλεγε: “Δύο τύποι διακυβέρνησης υπάρχουν, η καλή που ακόμη δεν έχει πραγματωθεί και η κακή που μεταφέρει τα λεφτά από τους φτωχούς στις τσέπες των πλουσίων”. Τους αφορά όλους εξίσου, νεοφιλελεύθερους μνημονιακούς και αριστερούς μετά βίας εκσυγρονιστές. Εκτός αν ο Αλέξης Τσίπρας στην επόμενη ομιλία του μας πει και αυτό, ότι επί πρωθυπουργίας του πραγματώνεται και η καλή διακυβέρνηση. Είναι ικανός…