Οι ελπίδες για αμερικανική βοήθεια χάθηκαν, η Ρωσία έτεινε χείρα φιλίας, αλλά με το “αζημίωτο”, ο αγωγός μπορεί να μας δώσει λίγα λεφτουδάκια μπροστάντζα ίσα – ίσα για να πληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας μέχρι τα μέσα Ιουνίου.
Την ίδια ώρα, το “μπάχαλο” που επικρατεί στο εσωτερικό, είναι απερίγραπτο. Αλλος στο Μαξίμου “βλέπει” ουσιαστική πρόοδο στο Παρίσι, άλλος “βλέπει φως” στις αρχές Μαΐου. Αλλος – υπουργός – λέει ότι τα πράγματα θα είναι σκούρα μέχρι τον Ιούνιο και προετοιμάζεται για τη μεγάλη σύγκρουση… Κι εκεί που όλοι περιμένουν τον Αρμαγεδδώνα κι οι αρθρογράφοι έχουν πλέον εξαντλήσει κάθε σενάριο, μας προκύπτει νέος σωτήρας. Εξ ανατολάς κι αυτός, αλλά καμία σχέση με τη Ρωσία: είναιτο… Ισραήλ.
Αυτό δηλαδή διατείνεται η Jerusalem Post: ότι αφού η Ελλάδα έχει φτάσει σε τέτοια ένδεια και θα αναγκαστεί να ξεπουλήσει ιστορικά μνημεία με στόχο τα 11 δισ. μέχρι το 2016, “το Ισραήλ θα πρέπει να το σκεφτεί σοβαρά και να δώσει ένα χεράκι, αγοράζοντας κάτι…”. Υπάρχουν εκεί στο Αιγαίο κάτι νησάκια λέει, η Δήλος και η Ρήνεια της Μυκόνου, ακατοίκητα, με αρχαία κτίσματα, μεταξύ των οποίων τρεις παγανιστικοί ναοί, ένα αμφιθέατρο, αλλά και αυτό που θεωρείται ως η αρχαιότερη συναγωγή του κόσμου.
Το Ισραήλ πρέπει να κάνει προσφορά οπωσδήποτε συνεχίζει το δημοσίευμα και υποστηρίζει ότι την αγορά δεν θα πρέπει να την κάνουν ως ιδιώτες αγοραστές, αλλά ως ένα κράτος που αγοράζει έδαφος από την άλλη, όπως είχαν αγοράσει το νησάκι Man και οι Βρετανοί το 1765. Καλεί μάλιστα τους πλούσιους Ισραηλινούς να… τσοντάρουν για να ανέβει το ποσό της προσφοράς, ώστε να γίνει ελκυστικό για την ελληνική κυβέρνηση που… δεν θέλει να ξεπουλήσει.
Γιατί προτείνεται αυτή η βοήθεια που ακούγεται σαν ανέκδοτο; Από αγάπη για τους Ελληνες; Οχι βέβαια. Τον πολιτισμό τους και τις αρχαίες συναγωγές επί ελληνικού εδάφους θέλουν να σώσουν οι άνθρωποι. Κι όπως λένε, μια τέτοια επένδυση θα βοηθούσε τους Εβραίους να βρουν έρεισμα σε μια Ευρώπη που ρέπει στην αναβίωση της ακροδεξιάς και του αντισημιτισμού.
Τι ξεφτίλα, θα έλεγα εγώ, να έχουμε γίνει ανέκδοτο για τον καθένα. Να είμαστε στα πρόθυρα ενός ναυαγίου ως χώρα κι ακόμα να ψαχνόμαστε για το αν συμφωνούμε ή όχι, μα για εκλογές, μα για δημοψήφισμα, μα για συμβιβασμό με τους εταίρους. Γιατί όμως μου κάνει εντύπωση; Πάντα δεν ίσχυε το ρητό “δυο Έλληνες τρεις γνώμες”; Πολύ δε μάλλον σήμερα…