Τα τελευταία 24ωρα, δυο γεγονότα που έπεσαν στην αντίληψή μου, μού θύμισαν για άλλη μια φορά τον παραλογισμό που ζούμε εδώ και χρόνια (ακόμα και μετά – ΣΥΡΙΖΑ…).
Γεγονός 1ο: Μεγάλη Παρασκευή κι ακολουθούμε τον Επιτάφιο τρέχοντας (ο παπάς βιαζόταν κι έκανε και κρύο). Η περιφορά στη συγκεκριμένη εκκλησία ήταν μεγάλη, γι’ αυτό κι εμείς και καμιά εκατοσταριά άλλοι πιστοί, κόψαμε μες απ’ τα στενά κι αφού τα πιτσιρίκια της παρέας πεινούσαν, είπαμε να πάμε να τσιμπήσουμε κάτι ελαφρύ, λόγω νηστείας.
Πηγαίνουμε στο πρώτο μεζεδοπωλείο, αλλά, αν και τα τραπέζια ήταν άδεια, δεν δεήσαμε να φάμε. “Είμαστε ρεζερβέ”, η απάντηση. Το ίδιο και στο δεύτερο! Για να μη μακρηγορώ, περάσαμε από πέντε ταβερνάκια και δεν υπήρχε ούτε σκαμπό. Τα πάντα ρεζερβέ, Μεγάλη Παρασκευή, μετά τον Επιτάφιο. Τέλος πάντων, ο Θεός μάς λυπήθηκε. Βρήκαμε ένα τραπέζι έξω, μάς βάλανε και μια σόμπα και καθίσαμε. Μέχρι να μάς φέρουν τα ψωμιά, τα υπόλοιπα 5 έρημα τραπεζάκια, γέμισαν (και χωρίς άλλη σόμπα). Πατείς με πατώ σε στο πεζοδρόμιο. Ο ταβερνιάρης περιχαρής και έντρομος. Δεν τού έφταναν τα φαγητά! “Δεν περιμέναμε τόσο κόσμο”, μάς είπε μετά από 2 ώρες κι αφού μάς είχε φέρει μόνο δυο σαλάτες, πατάτες βραστές και ρακή για το κρύο. Τελικά, τα πιτσιρίκια, τα πήρε ο ύπνος στις καρέκλες νηστικά, ήρθαν τα μισά πιάτα που είχαμε παραγγείλει, πληρώσαμε κι 90 ευρώ γι’ αυτά που δεν φάγαμε γιατί μάς κόπηκε η όρεξη και πήγαμε για ύπνο στην Ελλάδα της κρίσης και του ρεζερβέ…
Γεγονός 2ο: Φτάνει Τρίτη του Πάσχα ο λογαριασμός της ΔΕΗ σε σπίτι γνωστής μου οικογένειας. Οι άνθρωποι ηλικιωμένοι με μια κόρη με προβλήματα υγείας. Εχουν ένα τριώροφο, αλλά οι ενοικιαστές δεν πλήρωναν πετρέλαιο κι έτσι αποφάσισαν να βγάλουν τον χειμώνα με σόμπες. Με τα κρύα που έκανε, είχαν τρεις σόμπες να καίνε σχεδόν όλη μέρα. Τη νύχτα; Ηλεκτρικές κουβέρτες. Λογαριασμός: 950 ευρώ. Από αυτά, για ρεύμα πληρώνουν: 400 ευρώ. Για φόρους υπέρ τρίτων: ευρώ 550! Φόρος, δηλαδή, πάνω από 50% στον εκκαθαριστικό λογαριασμό, υπέρ τρίτων… Ήθελα να ‘ξερα, τι τρώνε πια αυτοί οι τρίτοι και ποιοι ακριβώς είναι. Μην είναι οι άνεργοι, μην είναι οι κοινωνικά ευπαθείς; Μην είναι τα τροφεία των εργαζομένων της ΔΕΗ;
Την ερώτηση αυτή την απευθύνει η κόρη ενός πρώην εργαζομένου της ΔΕΗ που έχει αποβιώσει. Ο οποίος εργαζόταν στη ΔΕΗ από 20 ετών, ο οποίος δεν υπήρξε ποτέ συνδικαλιστής της ΔΕΗ, αν και θα μπορούσε, ο οποίος δεν έλειψε ούτε ώρα από τη δουλειά του αδικαιολόγητα, ο οποίος δεν έδωσε ποτέ την κάρτα να του τη χτυπήσει κάποιος άλλος, ο οποίος κάποτε πήρε το μισό στεγαστικό δάνειο από αυτό που τού έδινε το Παρακαταθηκών και Δανείων, γιατί δεν ήθελε… να χρωστάει. Ο οποίος δεν έκλεινε ρεζερβέ τραπέζι τη νύχτα της Μ. Παρασκευής σε κανένα ταβερνάκι. Κι ας μην είχαμε καμία κρίση τότε. Όπως και καμιά κρίση δεν έχουμε τώρα. Καμιά κρίση συνείδησης…