“  Τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων είναι συνυφασμένα με το Λονδίνο. Ως άνθρωποι που ασχολούμαστε με ιδιαίτερο κομμάτι της ναυτιλίας  θυμάμαι μια ζωή να περιμένουμε το απρόοπτο των γιορτών , κάποιο συμβάν , κάποια κρίση , κάτι που να απαιτεί ο πατέρας μας  να πάει στο γραφείο ή να βρίσκεται στα τηλέφωνα,  κάνοντας προσπάθεια να μην διαταράξει την δική μας χαρά των γιορτών. Οι γιορτές μας έβρισκαν πάντα οικογενειακά  με κουβέντες ,κάλαντα και γέλια  γύρω από το τραπέζι. Το Λονδίνο ήταν στολισμένο και εμείς ζητούσαμε από την μητέρα μας να μας πάει στα Harrods ή σε κάποιο άλλο κατάστημα όπου υπήρχε Αι Βασίλης και πραγματοποιούντο παιδικές παραστάσεις. Στα Harrods o ίδιος ο Αι Βασίλης υποδεχόταν τα παιδιά. Λατρεύαμε την πουτίγκα και παρακολουθούσαμε λειτουργία στην Αγία Σοφία , την Ορθόδοξη εκκλησία που πάνε οι Ελληνες. Όταν αργότερα ήρθαμε στην Ελλάδα  και παιδιά από την γειτονιά μας χτυπούσαν την πόρτα για να μας πουν τα κάλαντα , ο πατέρας μου τα προσκαλούσε ώστε να καθίσουν στο εορταστικό τραπέζι για  να γευματίσουν μαζί μας . Το μήνυμα ήταν ότι έπρεπε να προσφέρουμε αγάπη και θαλπωρή σε όσους είχαν την ανάγκη και έφταναν στην πόρτα μας. Η μητέρα μου, Βρετανίδα, ήταν η πρώτη που έτρεχε να περιποιηθεί τους «άγνωστους» συνδαιτυμόνες μας»

« Οι γιορτές με ταξιδεύουν καθώς η μάνα μου η Φανή , γνώστης της βλάχικης κουζίνας όπως λέμε στην Βόρειο Ελλάδα, είχε μια Σμυρνιά μαγείρισσα , μετρ στην κουζίνα. Το τι μαγείρευαν οι δυό τους, επί ημέρες, δεν λέγεται. Πανδαισία γεύσεων και μυρωδιών! Τα τραπέζια μας ήταν η χαρά των καλεσμένων , όπου οι καλεσμένοι ήταν φυσικά η ευρύτερη οικογένεια. Μόνο η μάνα μου είχε τέσσερα αδέλφια. Στο τραπέζι υπήρχε αφθονία και φυσικά, το δικό μας κρασί»

« Τα Χριστούγεννα και η πρωτοχρονιά των παιδικών μου χρόνων είναι συνυφασμένα με την Γαλλία. Τις ημέρες των γιορτών τις περνούσαμε είτε στο Παρίσι, με την υπέροχα φωτισμένη Champs Elysees , είτε στην Βρετάνη που ζούσε η γιαγιά από την πλευρά της μητέρας μου. Στο σπίτι της γιαγιάς συγκεντρωνόταν όλη η οικογένεια , υπήρχε ζεστασιά και μια ατμόσφαιρα άκρως οικογενειακή με πάμπολλα ξαδέλφια αλλά και θείους. Το οικογενειακό τραπέζι κατά τα Γαλλικά έθιμα ήταν γεμάτο θαλασσινά. Φρέσκα όστρακα , μύδια κλ. Θυμάμαι την χρονιά που εμφανίστηκε ένας δίσκος με ένα περίεργο κόκκινο φαγητό στην μέση το οποίο οι καλεσμένοι υποδέχτηκαν με χαρά ενώ εγώ με απορία. Μου εξήγησαν ότι πρόκειται για έναν υπέροχο θησαυρό της θάλασσας που ονομάζεται αστακός. Ως Γάλλοι είχαμε πάντα σαμπάνια και Galette des Rois (δηλαδή βασιλόπιττα) , ανταλλάσαμε ευχές αλλά και δώρα. Η Γαλλίδα γιαγιά μου που ζει μέχρι σήμερα , λατρεύει τα γούρια και κάθε Χριστούγεννα περιμένει να της στείλω το γούρι Zolotas για να το κρεμάσει όπως και τα προηγούμενα στο βραχιόλι που δε βγάζει ποτέ από το χέρι της. Eίναι λογικό ότι το συγκεκριμένο βραχιόλι είναι πια, αρκετά βαρύ. Οι Πρωτοχρονιές που δεν θα ξεχάσω εξάλλου, ήταν αυτές στο υπέροχο σπίτι του Ξενοφώντα και της Λόλα Ζολώτα. Ηταν ένα μάθημα υψηλής αισθητικής, ζεστής φιλοξενίας και αριστοκρατικής ambiance. O Ξενοφών Ζολώτας ήταν ένας άνθρωπος που σου μετέδιδε τόσο τη γνώση όσο και την έμπνευση. Ένας ακαδημαϊκός που δεν εξέφραζε τα συναισθήματά του, αλλά και μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που αγαπούσε τον οίκο κοσμημάτων που είχε δημιουργήσει ο πατέρας του. Γύρω από το εορταστικό τραπέζι συζητούσαμε με τις ώρες για τις δημιουργίες του οίκου του που φόρεσαν βασιλείς αλλά και σταρ όπως η Ελίζαμπεθ Τέιλορ»

«Μεγαλώνοντας έχω αντιληφθεί ότι οι γιορτές των Χριστουγέννων και της πρωτοχρονιάς έχουν διαφορετική σημασία όταν είμαστε παιδιά.

 Πρώτα απ´ όλα η αγάπη. Μια λέξη που μεγαλώνοντας αλλάζει έννοια. Τα παιδιά αγαπούν αυθόρμητα και με την καρδιά τους όποιον  και κάθε τι τους εμπνέει αυτή την αγάπη. Τους καλούς γονείς, τα καλά αδέλφια, τους καλούς φίλους , τα ζωάκια.  Σαν ενήλικες και με το άγχος της καθημερινότητας που επιβάλουν οι κοινωνίες στις οποίες ζούμε, ξεχνάμε να ρίξουμε μια βαθύτερη ματιά στο μήνυμα αυτών των εορτών. Τις γιορτές πάντα τις θυμάμαι σαν μια αφορμή να βρεθώ με τους ανθρώπους που αγαπώ πραγματικά. Να δώσω τον λίγο περισσότερο  χρόνο που δεν καταφέρνω τον υπόλοιπο καιρό.

 Είμαι τυχερός και ευτυχής που μεγάλωσα σε μια πολλή αγαπημένη οικογένεια και στο μυαλό μου έρχονται πάντα οι εικόνες των γιορτών με τον αδερφό μου Σπύρο και τους γονείς μας.

 Αν είναι να ξεχωρίσω κάποιες γιορτές θα έλεγα τα Χριστούγεννα που οι γονείς μας αποφάσισαν να πάμε όλοι μαζί στην Ρόδο, έχοντας οργανώσει να συναντηθούμε εκεί με φίλους.

Το νότιο κλίμα της Ρόδου δε ταίριαζε με τα χιονισμένα Χριστούγεννα ή έστω χειμωνιάτικα Χριστούγεννα που είχαμε εγώ και ο αδελφός μου κατά νου. Θυμάμαι, είχαμε γκρινιάξει αρκετά στους γονείς μας στην αρχή αλλά στην συνέχεια περάσαμε τόσο ωραία που μπορώ να πω ότι ήταν από τα ωραιότερα Χριστούγεννα της ζωής μου. Χρονικά υπολογίστε το γύρω στις αρχές τις δεκαετίας του ’80. Πάντως και τότε και τώρα και πάντα οι ωραιότερες γιορτές είναι όταν βρίσκεσαι με αυτούς που πραγματικά αγαπάς».

« Οι γιορτές των παιδικών μου χρόνων είναι συνυφασμένες με την Νιγηρία στην οποία και ζούσαμε. Γιορτάζαμε περισσότερο την Πρωτοχρονιά , παρά τα Χριστούγεννα κάτι που φαίνεται λογικό λόγω της περιοχής μου μέναμε. Θυμάμαι τις γιορτές να τις περνάμε ως επί το πλείστον  στα εργοστάσιά μας, μια εμπειρία που παρέπεμπε σαν την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων. Mπουκάλια, καμιόνια και η διαδικασία δημιουργίας του πλέον δημοφιλούς αναψυκτικού, της Coca Cola που λατρεύουν μικροί και μεγάλοι.  Στο σπίτι μας υπήρχε μια μόνιμη προετοιμασία και χαρά για τα τραπέζια που επρόκειτο να κάνουμε και για τα δώρα.

Οι εικόνες με τις φωτιές στην περιοχή Τάκουα Μπέι, δίπλα στην θάλασσα, ήταν παραμυθένιες. Μια λάμψη λες και πρόβαλλε μέσα από νερό συνθέτοντας ένα τοπίο μοναδικό. Οι πρωτοχρονιές στην Νιγηρία με τον Αγιο Βασίλη να φοράει βερμούδα ήταν κάτι ξεχωριστό …»

«Η Πρωτοχρονιά στην Ήπειρο μοιάζει λίγο σαν παραμύθι, όχι μόνον «τότε», στα παιδικά μου χρόνια, αλλά και σήμερα. Είναι το επιβλητικό – χιονισμένο, ως επί το πλείστον, τοπίο, η μυρωδιά του τζακιού οι πηγές που αναβλύζουν κάτω από τα πλατάνια παρασύροντας στη ροή τους τα κιτρινισμένα πλατανόφυλλα. Είναι τα έθιμα, η Γιαννιώτικη βασιλόπιτα (κρεατόπιτα) να κυριαρχεί στο γιορτινό οικογενειακό τραπέζι, τα σπάργανα (τηγανίτες με καρύδια και μέλι), αλλά κυρίως οι άνθρωποι ριζωμένοι μ’ ευγνωμοσύνη σ’ έναν τόπο γοητευτικό, γεμάτο προκλήσεις.

Έχοντας την τύχη να μεγαλώσω στην Ήπειρο, επιστρέφω πάντα εκεί στις γιορτές. Από συνειδητή επιλογή πλέον. Εκεί που θυμάμαι τα αδέλφια και τους φίλους μου, στην πλατεία του χωριού Mονοδένδρι, να παίζουμε μπάλα γύρω από τον πλάτανο και να απολαμβάνουμε τις αλευρόπιτες της κυρίας…. Να κάνουμε οικογενειακές βόλτες στα μοναδικά Ζαγοροχώρια, ανακαλύπτοντας νέα μονοπάτια κάθε φορά, νέα τοπία που μας έδιναν αφορμές να γεμίζουμε τη μνήμη της φωτογραφικής μας μηχανής μέχρι την επιστροφή.

«Χριστούγεννα σημαίνουν αγάπη, θαλπωρή, ξεγνοιασιά… Χαρακτηριστικά συνδεδεμένα με την παιδικότητα και την παιδική ηλικία. Αναπόφευκτα λοιπόν, τα Χριστούγεννα είναι και νοσταλγία και αναμνήσεις. Αναμνήσεις από τα λαμπερά φώτα στο χριστουγεννιάτικο έλατο, από τις μυρωδιές των εορταστικών γλυκισμάτων διάχυτων στην ατμόσφαιρα, αναμνήσεις από χριστουγεννιάτικες ιστορίες με καλικάντζαρους και ξωτικά, από τα κάλαντα και τα τρίγωνα που αντηχούσαν σε όλες της γειτονιές απ’ άκρη σ’ άκρη, από τις χριστουγεννιάτικες επιδείξεις της σχολής μπαλέτου που ετοιμάζαμε όλο το φθινόπωρο….

Ως παιδί οι πιο γλυκές αναμνήσεις που έχω είναι αυτές από το εορταστικό τραπέζι. Στην οικογένειά μου η επιχειρηματικότητα είχε βαρύνουσα σημασία. Από μικρή θυμάμαι να βρίσκομαι συχνά με τον πατέρα μου σε συζητήσεις, διαπραγματεύσεις, συναντήσεις με φίλους και συνεργάτες. Ωστόσο, πάντα, η ημέρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ήταν αφιερωμένη αποκλειστικά στην οικογένεια. Τα Χριστούγεννα είναι γιορτή αγάπης, συντροφικότητας και προσφοράς. Ίσως, η καταλληλότερη εποχή για να αναπληρώσουμε όλο τον χρόνο που χάσαμε με τους δικούς μας ανθρώπους, λόγω του απαιτητικού προγράμματος της καθημερινότητας. Έτσι, τα Χριστούγεννα και το Νέο Έτος μας έβρισκαν πάντα συγκεντρωμένους στην οικογενειακή εστία, ανταλλάσσοντας δώρα, ευχές και, κυρίως, χαμόγελα και αγάπη. Ήταν μία μοναδική ευκαιρία να αφιερώσουμε ουσιαστικό χρόνο ο ένας στον άλλον, στο πνεύμα αγάπης και αλληλεγγύης αυτών των ημερών.

Γι’ αυτό, άλλωστε, οι παιδικές αναμνήσεις από την περίοδο των εορτών είναι τόσο πολύτιμες. Γιατί είναι συνυφασμένες με τα συναισθήματα της θαλπωρής και της ασφάλειας που προσφέρει η οικογένεια. Προσωπικά, τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων, είναι συνυφασμένα με τα αστεία του πατέρα μου, το μαγείρεμα μαζί με τη μητέρα μου για το γιορτινό τραπέζι, τα πειράγματα με τον αδελφό μου, τις θερμές αγκαλιές μας κατά την αλλαγή του έτους… Όλες αυτές τις μικρές στιγμές που συνθέτουν αυτό που αποκαλούμε «μαγεία των Χριστουγέννων»!

«Στη ζωή μου θέλω να είμαι αισιόδοξος και να θυμάμαι πάντα καθετί ευχάριστο και δημιουργικό. Έζησα πολλά ευτυχισμένα Χριστούγεννα, αλλά στα παιδικά μου χρόνια είναι χαραγμένες οι σκοτεινές μέρες της κατοχής και του εμφυλίου πολέμου . Έτσι, ποτέ δεν μπορώ να ξεχάσω τα θλιμμένα και δακρυσμένα μάτια των ανθρώπων εκείνης της εποχής. Η ζωή όμως προχωράει και εύχομαι οι άγιες αυτές μέρες να δίνουν χαρά και ελπίδα σε όλο τον κόσμο. Στην καρδιά μου κρατάω βαθιά όλες τις υπέροχες οικογενειακές στιγμές που μοιράστηκα με όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα.».

«Ήμουν πολύ μικρή όταν με τον αδερφό μου Φάνη πήγαμε να ψάλλουμε τα κάλαντα στο δημαρχείο του Ζωγράφου. Ο πατέρας μου ήταν τότε δήμαρχος, ένας φιλοπρόοδος πολιτικός που αγωνιζόταν για το καλό όλων των ανθρώπων χωρίς να κάνει καμία διάκριση. Έκπληκτος που είδε τα παιδιά του με τα τρίγωνα στα χέρια τους, μας αγκάλιασε τρυφερά και μας ψιθύρισε «Αγαπημένα μου παιδιά θα με κάνετε περισσότερο περήφανο εάν δώσετε όλα τα χρήματα που θα συγκεντρώσετε σήμερα στα ορφανά παιδιά της πόλης μας». Έτσι, ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτά τα Χριστούγεννα της προσφοράς και της αγάπης. Πέρασαν από τότε πολλά χρόνια, αλλά πάντα στην ψυχή μου βασιλεύουν τα λόγια του και στα μάτια μου το πλατύ χαμόγελο της βαθιάς του ικανοποίησης.

Η Πρωτοχρονιά του 2008 έχει μείνει ανεξίτηλη στην ψυχή μου, γιατί με όλη μου την οικογένεια, στο Ίδρυμα μας, υποδεχθήκαμε όλους τους καλούς φίλους της τέχνης. Ήταν μόλις πρωτολειτουγήσαμε το κοινωφελές-πολιτιστικό μας Ίδρυμα, με την αναδρομική παρουσίαση του μεγάλου ανανεωτή της ελληνικής ζωγραφικής, Σπύρου Παπαλουκά. Ο κόσμος αντιλαμβανόταν και χαιρόταν με τα αξεπέραστα τοπία του από την Αίγινα, τη Μυτιλήνη, την Πάρο και την Ύδρα, που αντανακλούσαν αυτή την αξεπέραστη ομορφιά της ελληνικής φύσης. Τοπία λουσμένα από το μεσογειακό φως, που συμπληρώνονταν από τις υπέροχες μονές του Αγίου Όρους. Αυτή την Πρωτοχρονιά συνειδητοποιούσαμε τη φράση του μεγάλου Παπαλουκά, ότι η φύση είναι το θαύμα του θεού και η τέχνη το θαύμα του ανθρώπου».

«Τα Χριστούγεννα και οι γιορτές τον παιδικών μου χρόνων, δηλαδή τέλη δεκαετίας 70 και αρχές 80, ήταν γιορτές από τις οποίες θυμάμαι τον πατέρα μου να περιμένει τα παιδιά της περιοχής να πουν τα κάλαντα και να τα κεράσει αναψυκτικά λουξ. Οικογενειακά τραπέζια με συγγενείς και φίλους και εγώ σαν παιδί να καρτερώ να έρθει παραμονή της Πρωτοχρονιάς που στην κεντρική πλατεία της Πάτρας στήνονταν οι γνωστοί «μπουναμάδες» και πάγκοι με τέντες που πουλούσαν διάφορα χριστουγεννιάτικα είδη και παιχνίδια της εποχής. Βέβαια όλα αυτά αφού είχαν τελειώσει οι υποχρεώσεις της δουλειάς»

“ Οι γιορτές των Χριστουγέννων των παιδικών μου χρόνων είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την οικογένεια.

Οι γονείς μου, σαν επιχειρηματίες στον χώρο του τουρισμού, ήταν ιδιαίτερα απασχολημένοι την διάρκεια του καλοκαιριού επομένως αυτές οι 15 μέρες ήταν από τις λίγες που μπορούσαν να αφιερώσουν ολοκληρωτικά  στα αδέλφια μου και εμένα.

Το πρόγραμμα ήταν σχεδόν κάθε χρόνο το ίδιο: ταξίδι σε ένα γραφικό χωρίο της Αυστρίας, το Kitzbühel με ένα ζευγάρι φίλων των γονιών μου, τον Θεόδωρο και την Εμμανουέλα Βασιλάκη και τον γιο τους Γιώργο. Με εξαίρεση την αδελφή μου Μαρίνα και εμένα, όλοι οι υπόλοιποι της παρέας αγαπούσαν ιδιαίτερα τα σπορ και έτσι περνούσαμε όλη την ημέρα στο βουνό. Το απόγευμα μαζευόμασταν γύρω από το τζάκι του ξενοδοχείου και παίζαμε επιτραπέζια παιχνίδια και το βράδυ τρώγαμε νωρίς καθώς την επόμενη μέρα το ξυπνητήρι θα χτυπούσε πολύ νωρίς.

Η μόνη χρονιά που η παράδοση διαταράχτηκε ήταν τα Χριστούγεννα του 1987. Στης 26 Δεκεμβρίου εκείνης της χρονιάς, θυμάμαι ακόμα τον πατέρα μου να μας ξυπνάει το πρωί και να μας ανακοινώνει ότι χάσαμε την γιαγιά μας, την μητέρα της μητέρας μου. Η ίδια, ως ο ποιο ψύχραιμος άνθρωπος που έχω γνωρίσει στην ζωή μου, δεν ήθελε να αλλάξει το πρόγραμμα της ημέρας και έτσι ανεβήκαμε κανονικά στο βουνό το πρωί  και το ίδιο βράδυ γυρίσαμε στην Αθήνα»

«Οι αγαπημένες μου Πρωτοχρονιές των παιδικών μου χρόνων ήταν πάντα στα ρεβεγιόν του ξενοδοχείου με τους γονείς μου και αγαπημένους φίλους.

Συνηθίζαμε να βρισκόμαστε, να ανταλλάσσουμε δώρα και γούρια ενώ ανάμεσα μας κυκλοφορούσε και κάποιος μάγος που έκανε μαγικά ή κάποιος ντυμένος Άγιος Βασίλης με δώρα και εκπλήξεις για όλους και στο background η καθιερωμένη live band έπαιζε τραγούδια σε ρυθμούς Χριστουγεννιάτικους.

Αγαπημένη στιγμή, ήταν πάντα η αντίστροφη μέτρηση για την αλλαγή του χρόνου και τα πυροτεχνήματα με θέα όλη την Αθήνα και τον Λυκαβηττό.

Ηταν η στιγμή που βγαίναμε όλοι στα μπαλκόνια, αγκαλιαζόμασταν και φιλιόμασταν για να πάει καλά ο καινούριος χρόνος με τα τρίγωνα -κάλαντα να ακούγονται και εμείς ακολουθούσαμε το ρυθμό με τα δικά μας που βρίσκονταν κάθε χρόνο πάνω στα τραπέζια.  Στη συνέχεια κάποιο κεφάτο τραγούδι μας οδηγούσε στην πίστα για χορό!

Μου άρεσε πολύ να βλέπω τους γονείς μου να χορεύουν μαζί, οι δυο τους,  και τους το ζητούσα πάντα.

Highlight η ανακοίνωση από το μικρόφωνο του νικητή της βασιλόπιτας και  η άφιξη του επιδόρπιου με συνοδεία φωτισμένων σπαθιών!

Χαίρομαι που συνεχίζω την παράδοση με τη δική μου οικογένεια και τα παιδιά μας το ευχαριστιούνται πολύ. Είναι ευκαιρία να βρεθούν και να διασκεδάσουν όλες οι γενιές μαζί , μικροί και μεγάλοι ενώ συνηθίζουμε να διανυκτερεύουμε το βράδυ και να απολαμβάνουμε το πρώτο brunch της χρονιάς όλοι μαζί στον γιορτινό μπουφέ»

“Ο πατέρας μου ο Ζαφείρης Νάσιουτζικ (του Άρεως Θεσσαλονίκης) στο κλείσιμο της δεκαετίας του 1940 ήταν πρωταθλητής Ελλάδος και Μεσογειονίκης στα 100 & 200μ., έτσι απλά και αναπόφευκτα μπήκαν τα σπορ και στην δική μου ζωή. Τα Χριστούγεννα του 1971 τα οποία δεν θα ξεχάσω ποτέ, πήγαμε στην Βουλγαρία και συγκεκριμένα στο Παμπόροβο, για χειμερινό σκι.

Πάντα οι παρέες των γονιών μου κατά τα παιδικά μου χρόνια ήταν τεράστιες, συνήθως κλείναμε ολόκληρα ξενοδοχεία μόνο για εμάς.

Τα συγκεκριμένα Χριστούγεννα ήμασταν 22 γονείς και 14 παιδιά ηλικίας 9-15 ετών. Τότε ήμουνα 10 χρονών και ήμουν ήδη καλός σκιέρ.

Θυμάμαι ότι την εποχή εκείνη οι δέστρες ήταν άθλιες, με πολλά λουριά και μεταλλικά μέρη, έτσι την τρίτη μέρα μας εκεί, παραμονή Χριστουγέννων ,οι συνθήκες ήταν πολύ κακές με ομίχλη και μικρή χιονόπτωση.

Στα 10 χρόνια σου όμως δεν υπολογίζεις τίποτα, ούτε κρύο, ούτε ομίχλη, ούτε φόβο, νομίζεις ότι είσαι άτρωτος και ατσάλινος, με αυτά τα μυαλά , μαζί με τους δύο κολλητούς μου κατεβαίναμε τις πίστες σαν βολίδες με άλματα και με σπασμένα τα φρένα, με την αδρεναλίνη στο κόκκινο. Νομίζαμε ότι πρωταγωνιστούσαμε σε ταινία του JAMES BOND.

Λόγω της ομίχλης αλλά και των νιφάδων του χιονιού που έμπαιναν στα μάτια μου δεν είδα έναν μικρό θάμνο με αποτέλεσμα να μπλεχτούν τα λουριά της δέστρας σε ένα κλαδί και το δεξί μου γόνατο να σπάσει , ο πόνος φριχτός. Και ; Δυστυχώς ήμασταν στην Βουλγαρία αρχές ’70, χωρίς τραυματιοφορείς, χωρίς κινητά χωρίς ελικόπτερα χωρίς τίποτα.

Υπό αυτές τις συνθήκες έπρεπε να σφίξω τα δόντια και να ανασκουμπωθώ κατεβαίνοντας την πίστα με φριχτούς πόνους.

Το βράδυ ήταν Παραμονή Χριστουγέννων και πάντα σε αυτά τα ξενοδοχεία οι βραδιές ήταν μαγικές με ορχήστρες, χορευτές, μπαλόνια, σερπαντίνες, πολύ φαγητό και πολύ χορό. Πρωτοστάτησα στον χορό με το ένα πόδι και αρκετή ποσότητα παυσίπονων για να ξεχάσω τον πόνο μου.

Το αποτέλεσμα ήταν δύο μήνες στον γύψο με ολική χαλάρωση των έσω -έξω συνδέσμων στο δεξί μου γόνατο».

«Λίγο μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου,είδα κι εγώ το φώς της ζωής.

Το σπίτι μας βρισκόταν κάτω από τη πλατεία Αγάμων. Μέχρι τα οκτώ  μου,ο Αι Βασίλης επισκεπτόταν κάθε χρόνο το σπιτικό μας, στον αδιέξοδο, παρόδιο δρόμο της Αγίου Μελετίου, ενώ εγώ με δύο φίλους βγαίναμε πρωί πρωί να πούμε τα κάλαντα στα σπίτια της γειτονιάς μας.

Το σπίτι μας ήταν δίπλα στο σχολείο Γκιζελή, όπου μαθήτευσα μέχρι την 3η τάξη.

Εκεί κοντά στα εννιά  μου, αποκτήσαμε την νέα μας οικογενειακή εστία στο Παλαιο Φάληρο. Ήταν την ίδια ώρα που εγώ μετακόμιζα εσωτερικός, οικότροφος, στο Κολλέγιο Αθηνών στο Ψυχικό.

Θυμάμαι με πόση λαχτάρα περίμενα να γυρίσω στο σπίτι μας για τις 15νθήμερες διακοπές Χριστουγέννων-Πρωτοχρονιάς της 4ης 5ης 6ης του δημοτικού.

Τέτοιες μέρες έβλεπα με χαρά τα αγαπημένα μου ξαδέλφια,τον μικρό Γιάννη Β, και τον μεγάλο Κώστα Κ.

Το στολισμένο σπίτι μας, το οικογενειακό τραπέζι και τα δώρα που έπαιρνα από τους αγαπημένους μου γονείς, ήταν για μένα η απόλυτη ….ΜΑΓΕΙΑ»

«Χριστούγεννα! Γιορτές!

Ατέλειωτη χαρά και προσμονή!

Ο ενθουσιασμός μου είναι μεγάλος τις γιορτινές αυτές μέρες!

Όταν ήμουν παιδί, ανυπομονούσα να έλθουν και ευχόμουν να κρατήσουν για πάντα!

Ακόμη και τώρα, απολαμβάνω το στόλισμα του Χριστουγεννιάτικου Δέντρου και όλου του σπιτιού από νωρίς και νοιώθω μέσα μου τη μαγεία των Χριστουγέννων, όπως όταν ήμουν μικρή.

Αγαπώ όλα αυτά που κάνουν τα Χριστούγεννα μαγικά: τα δώρα που αγοράζω με αγάπη, τα δώρα που δέχομαι, τις όμορφες στιγμές που περνάμε όλοι μαζί, τις αγκαλιές, τα φιλιά -που τόσο στερηθήκαμε τα δύο τελευταία χρόνια- το τραπέζι των Χριστουγέννων και το σμίξιμο με ανθρώπους που μόνο κάτι τέτοιες μέρες συναντάς. Ακόμη, τη Χριστουγεννιάτικη μουσική και τα τραγούδια που πάντα ακούγονται υπέροχα στ’ αυτιά μου.

Κάθε χρόνο, αυτές τις μέρες, αναπολώ τον πατέρα μου, να με περιμένει με χαμόγελο κάθε Χριστούγεννα, το πρωί, δίπλα στο τζάκι, για να πάρω τα δώρα μου και να ανταλλάξουμε φιλιά κι αγκαλιές.Και τώρα που δεν είναι πια μαζί μας, αυτές τις μέρες, μου λείπει ακόμη πιο πολύ.

Και μπορεί τώρα που δεν είμαι πια παιδί και δεν βρίσκω πια στο τραπέζι, δίπλα στο τζάκι, το γάλα και τη ζάχαρη από τον κουραμπιέ που «έφαγε» ο Άγιος Βασίλης, αλλά χαίρομαι το ίδιο και απολαμβάνω όλο αυτό το μαγικό κλίμα των Χριστουγέννων.

Εύχομαι από την καρδιά μου αυτά τα Χριστούγεννα να είναι τα τελευταία που περνάμε με τόσες δυσκολίες και του χρόνου να υποδεχθούμε τις γιορτές «ελεύθεροι» και υγιείς!»