Μετά από τέσσερις μήνες διαπραγματεύσεων τα πράγματα είναι στο αρχικό σημείο, εκεί που ήταν και πριν τις 20 Φεβρουαρίου.
Τι κοινό έχει ο κ. Σαμαράς και ο κ. Μεϊμαράκης με τον κ. Λαφαζάνη, την κα Ραχήλ Μακρή και την κα Γαϊτάνη;
Μετά από μία επώδυνη για την ελληνική οικονομία και ψυχοφθόρα για τον πληθυσμό αντιπαράθεση που εξωραϊσμένα λέγεται "διαπραγμάτευση" - θα μπορούσαμε να πούμε και πολιτικό-οικονομικό πόλεμο γιατί περί αυτού πρόκειται - τα πράγματα έφθασαν στο οριακό σημείο.
Είναι απολύτως αναμενόμενο από τον Σόιμπλε να ενορχηστρώνει την αρνητική εκστρατεία εναντίον της χώρας και να πιέζει την ελληνική κυβέρνηση σε μία υποχώρηση άνευ όρων, μία υποχώρηση που δεν θα είναι απλώς επώδυνος συμβιβασμός αλλά εξευτελισμός.
Καθώς η κυβέρνηση ξύνει τον πάτο του χρηματοδοτικού βαρελιού δεσμεύοντας τα ταμειακά διαθέσιμα και τα αποθεματικά οργανισμών και ταμείων αναδεικνύεται το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει και οι λάθος υπολογισμοί στους οποίους βάσισε εξ αρχής την στρατηγική της.
Η Ελλάδα δεν αντέχει άλλους μετανάστες αυτό είναι πλέον αποδεκτό ακόμη και μέσα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έστω και αν επικαλούνται την οικονομική κρίση.
Το έργο έχει παιχθεί ξανά και ξανά, πριν από κάθε κρίσιμη ημερομηνία στις διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους εταίρους αρχίζει ο χορός των δηλώσεων, των πιέσεων και των δημοσιευμάτων.
Το 1844 ο άγγλος πρέσβης στην Αθήνα Sir Edmud Lion έγραφε προς την Αυτού Μεγαλειότητα με τον κυνισμό που διακρίνει την αγγλική διπλωματία: “Μία ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός, η Ελλάδα θα είναι είτε ρωσική είτε αγγλική και επειδή δεν μπορεί να είναι ρωσική θα είναι αγγλική”.
ΦΟΡΤΩΣΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ